11 Eylül, Yeni Dünya Düzeni´nin ikinci versiyonuna girişin başlangıç noktasıydı. Yeni Dünya Düzeni l ve Yeni Dünya Düzeni II arasındaki farklar, stratejistler tarafından birinci teşebbüsün başarısızlığından çıkarılan "dersler"de ve Brzezinski´nin yazılarında bulunabilir. Baba Bush´un ekibindeki üyelerin birçoğu İkinci Bush yönetimindeydi. Önceki başarısızlıktan imparatorluk kurucuları tarafından çıkarılan büyük ders şuydu: Hiç kimse müttefiklerin sadakatini varsayamaz, daha önceki Körfez Savaşı yeteri kadar ileri götürülmedi (Bağdat´ın fethi, petrol kuyularının işgali -tam ve doğrudan bir sömürgeleştirme-) ve o savaş çok lokalize ve "zaman sınırlı" bir savaştı.

Yeni İmparatorluk inşası projesini başlatmada Bush Yönetimi, Yeni Dünya Düzeni l´in başarısızlığının nedeni olarak uluslararası anlaşmaları ve insan hakları yasalarını suçlayarak, güç kullanımında bütün sınırlamaları yok etmek için kararlı adımlar attı. Sistematik bir tarzda, 11 Eylül öncesindeki aylarda ve YDD II´yi başlatmada Bush Yönetimi, Anti-roket Anlaşması´nı, Kyoto Anlaşması´nı, Uluslararası Mahkeme ve bir dizi diğer mutabakatları iptal etti. Tek taraflı bu davranışların amacı. Birleşik Devletler´deki çokuluslu şirketleri desteklemek için en uygun koşulları yaratmak, fetih savaşlarına girişmek ve askeri operasyonları genişletmekti. YDD ll´yi başlatmak için, üstesinden gelinmesi zorunlu olan sınırlayıcı ülke içi birkaç etmen vardı. Bush Yönetimi, bir azınlık başkanlığıydı. Ulusal ekonominin başı durgunlukla belalıydı. Borsa düşüyor ve ticaret açığı büyüyordu. İkinci olarak, ultra-sağcı Şaron rejiminin sarsılmaz şekilde arkasında duran etkin Yahudi lobisinin, özellikle İsrail´i eleştiren herhangi bir Arap veya Müslüman rejime karşı Birleşik Devletler askeri saldırısını desteklemesine güvenebilirdi. Dahası, Şaron´un "anti-terörizmi"i, devasa devlet terörizmini haklı göstermek için kullanılması, Washington´ın imparatorluk inşa stratejisine çok hoş bir şekilde uyuyordu.