?
Siz insanlar...
Siz insanlar fazla kasıyorsunuz kendinizi. Sizce
bizler düşünemiyor muyuz? Düşünmüyor muyuz
böyle şeyleri? Düşündüğümüz oluyor, ama bizi yolun
sonu ilgilendirmiyor. Oysa siz her yolun sonundan
öyle çok korkuyorsunuz ki, korkularınız yüzünden
yaşayamıyor, bulunduğunuz andan bile bir haz
alamıyorsunuz. Korkularınız yüzünden, sürekli
kendinize tutunacak bir şeyler arıyorsunuz. Sonra,
tutunduğunuz şeylere anlamlar yüklüyorsunuz.
Ve o tutunduğunuz şeyler her ne ise, bir süre sonra
yüklediğiniz anlamlar kadar etmediğinden,
o anlamları taşıyamıyor ve yıkılıveriyor, altında
kalıyorsunuz. Hayal kırıklıklarınız bu yüzden.
Siz, hiçbir şeyi olduğu gibi kabul etmeyi, sevmeyi,
yaşamayı beceremiyorsunuz.

Üstelik sağ çıktığınız hiçbir enkaz, uslanmanıza
yetmiyor. Sayısız kırık kemikle yola devam ediyor,
zaman dediğiniz ve o çok kafa yorduğunuz süreçte
kendinizi onararak zamanın bir ilaç olduğunu
düşünüyorsunuz.
Uslanmıyorsunuz, akıllanmıyorsunuz, bu döngünün
tekrarındasınız. Ben buna dejavu diyorum;
kocaman bir dejavu. Her gününüz, bir önceki günden
ezber bir dejavu. Çünkü cesaretiniz yok. Korkaksınız.
Korkularınızdan yarattığınız, uydurduğunuz her
şeyin kölesi oluyorsunuz sonra. Kendinize duvarlar
örüyorsunuz, yaşamak için değil, yaşamamak,
yaşayamamak için, sanki tüm yaşam alanınızı
daraltıyor, kısıtlıyorsunuz. Kendinize uydurduğunuz
yalanları öyle benimsiyorsunuz ki, bunlar sizin
gerçekleriniz oluyor, uydurduğunuz tüm yalanların
kölesi oluveriyorsunuz.
?