"Şiir sever misiniz?" diye atılmıştı bir
akşam önüme. "Şiir sever miyim?" İlk
romanının sadece on beş sayfasını
yazmış, altı aydır eline kalemini
almamış, Tribün Gazetesi'nde iddaa
sütunu hazırlayan, iki yıldır birlikte
olduğu sevgilisine bir gün çiçek
almamış bir adam olarak şiir sever
miyim?
"Sen niye geldin ki?" diye sordu Aliço.
"Öldün sen. Üstelik hiç nefes almadın
bile. Ölü başladın."
"Bu benim varlığıma engel değil." dedi
Ali Kemal. "Yaşamıyor olmam bir şeyi değiştirmez. Diğerleri kadar
beni de düşünüyorsun. Hatta belki daha bile çok. İçtiğim rakı
bardağından, gezindiğim sokaklara kadar aklındayım. Ağlayacaktın
neredeyse beni Kuzguncuk Müslüman Mezarlığı'na gömdüğünde."
Y E N İ BASKI
Çıktı kafekultur.comiletişim@kafekultur.com
instagram/kafekultur
facebook/kafekultury
twitter/kafekultury

Sigarasından derin bir nefes çekti Aliço. Kuzguncuklu haklıydı. Sadece
on beş sayfasını yazabildiği romanında onu hüzünlendiren tek
karakter Ali Kemal'di. Ölen Ali Kemal, doğan değil. Bebek Ali Kemal
büyüdüğüne göre, ölen Ali Kemal'in de iskelete dönüşmesi gerektiğini
geçirdi bir an kafasından. İçeri sekiz insan bir de iskelet girseydi tam
şenlik olacaktı Aliço için. Demek ki zaman yaşayanlar için hızlı
akıyordu.