Şimdi sussun tüm sözcüklerin afilli sitemleri... Boyun büksün tüm bestelerin umut sözcükleri... Şairin kifayetsizliğinden yükselsin gönlün elemi! İnsanlık başını eğsin önüne ve kapasın gözlerini karanlığın görkemine... Şimdi, ölüme kapılsın tüm hayat belirtileri, 301 sayısının bir rakamlar sıralaması olmadığını bilsin bu asrın fedaileri! Yazanın, geleceğe bıraktığı en büyük isyanıdır bu hikâye, bizlerin vakitli göremediği, önüne geçemediği ölümlerin itirafıdır bu! Ellerinde, k?ömür karası ahitle ölüme giden maden işçilerinin hayatlarının unutulmamasının, geride kalanların görülmesinin arzusudur bu menkıbe! Yoksa ne bir ananın feryadı bir şiir içindir, ne körpe gelinlerin hicranı yazana malzemedir. Soma'lı erkeklerin alınlarının teri, 432 yetimin ahı'dır bu kitabe! Ey gözleri önce ölüme, sonra vebale dokunacak olan gönlün sahibi; ömrün yettiğince unutma işçinin emeğini, yetimin şefkate muhtaç gözlerini... Ölüme değil isyan, değil mi ki her ölüm vakitlidir geldiğine! Şimdi mevsim bir hüzün bestesi ve ölüm ihmalin ikindisi! Değil mi ki kıyametin vaktidir ikindi!