Sokağın başına doğru yürüyorum, beyaz bir araba yavaşladı yanımda.
-Pardon hanımefendi, günaydın diye seslendi.
Eğildim baktım arabanın içine. Tanımıyorum.
Zaten kimi tanıyorum ki buralarda?
- Günaydın der gibi yaptım. Başımı salladım.
-İpek Sokak’ı arıyorum! Dedi.
-Üzgünüm beyefendi. Bu mahallede yeniyim. İnanın hiçbir fikrim yok.
Ama az ilerde bir taksi durağı var bence oraya bir sorun dedim.
Teşekkür etti. İlerledi ama benim gösterdiğim yöne değil.
‘Aman bana ne’ dedim; ben de devam ettim.
Adresini arayan gönüller…
Birbirlerinden güç alan, paylaşılan hayatlar…
“İPEK SOKAĞI” romanı, unutulan aile sıcaklığını, uzaklaşılan duyguları,
Güzel insanlar’ı hatırlatacak bir roman…