Dünya hayatı tümüyle bir imtihan alanıdır. İnsanı
başıboş olarak yaratmayan Cenâb-ı Allah, onu bu
imtihan alanında her an çeşitli nimet ve musibetlerle
sınamaktadır. Gerçekten nimet ve musibetlerle dolu
olan bu dünya hayatının her anı bunlarla kaplıdır. İnsan
ya nimet içindedir ya da musibetlerle boğuşmaktadır.
İnsan azdığı zaman Rabbini unutmaya doğru meyleder
ve kendisini varlıklı ve başkasına ihtiyaç duymaktan
müstağni görmeye başlar (Alak, 6-7). İşte onun
imtihanı o zaman başlar. Nimetlere sabredip şükreden
ve bu nimetlerin hakkını veren kimse imtihanı kazanır;
ancak nimetler içine gömülüp de bu nimetleri kendisine
veren Rabbini unutan kimse ise imtihanı kaybeder ve
ahirette nasipsiz kalır.