Derdimiz dünya mı, ahiret mi? Allah rızası mı, nefsin
sevdası mı? İlk olarak buna karar vermeliyiz. Peygamber
Efendimiz`in davet metodunu çok iyi bilmeli, kırmadan
dökmeden sevdirerek herkesi kucaklayan bir davet
metoduna yani kolaylaştırma ve müjdeleyeci olma
özelliğine sahip olmalıyız.
Psikolojik travma geçiren insanların yeri geldiğinde
danışmanı, bekar gençlerin evlendirilmesi hususunda
arabulucu, aralarında kavga olan insanları barıştıran,
sırrını bile emanet edebileceği güvenilir bir dost, borcu
olanın zor durumunu gidermek için zenginden para alıp
fakire veren bir aracı, eşler arasındaki
kırgınlığı ve dargınlığı giderebilen bilge bir insan olmalıyız.
Noterlik vazifesinden tutun, sulh mahkemesine,
psikiyatristlikten sosyologluğa,
hoca efendiliğinden tutun yani normal rehabilitasyonda
çalışan bir uzman gibi, imam hatiplik böyle zorlu ve zevkli
bir görevdir. Çünkü biz hayatın bütün merkezinde ve
alanlarında İslam'ın nefesinin olması gerektiğine inanan
insanlarız. Cemaatin çocuklarıyla çocuk oluyorsunuz,
dertleriyle dertleniyorsunuz, hastaları ve cenazeleriyle
ilgileniyorsunuz, düğünlerinde ve bayramlarında bu
insanların yanında oluyorsunuz... Bundan daha zevkli
bir şey yoktur. Allah'ı sevmeyen zaten itaat etmez ve
Efendimiz'in sünnetine riayet etmez. İnsanları sevip onlara
değer vereceksin. Sevmeyi, sevilmeyi ve sevdirmeyi bilen
insan huzurludur.