Bir küçücük kentin, umutları, olanakları, dünyası küçük yüzlerce memurundan biriydi İlyas Efendi... İstediği, devlet kapısından ekmek yemekti, oldu; bir odacık kiralık bir evdi, edindi. İşi kutsaldı kendince, memur babasından tek miras kalan da bu duyguydu ona. İşini savsaklamadı, bir günden bir güne... Çevresinde sevildi. Ya çevresi? Gününü dolduran iş arkadaşları?.. Onlarla paylaştı yüreğinin gizlerini, olmazlarını, olurlarını. Onlar da birer İlyas Efendi´ydi gerçekte. Tek ayrımları, olsa olsa ondan bir adım önde oluşlarıydı, yaşta, işte, deneyimde...