Aslında unutmaya, yok saymaya çalıştığım hayatım, evimin arka bahçesinin bir görüntüsüymüş gibi hiçbir yere gitmiyor.

Ben sadece ön bahçeyi seyrederek onu yok sayıyormuşum. Şimdi arka bahçemde çıkan o büyük yangın beni tekrar oraya çağırıyor.

Üstünden yirmi yıl geçmesine rağmen verdiğim kararın doğru mu? yanlış mı olduğunu bilmiyorum. Ailemi kendimden uzaklaştırmaya çalışmam, benimle beraber onları da yaşadığım acılara ortak etmeme çabalarım ve o günahını hiçbir zaman ödeyemeyeceğim cehennemin
en alt katında yanmama neden olacak Demet'e söylediğim o berbat yalan, hiçbir yere gitmedi.

Burada aklımın, yüreğimin içinde öylece gün yüzüne çıkacağı zamanı bekliyorlardı.

Babamın ölüm haberiyle şimdi saklandığı yerden çıktılar. Demet ve ailemle ayrılmak istediğim
günü daha dün gibi hatırlıyorum oysa.