Kabul etmek gerek, Hegel kötü ününü en çok kendisine borçlu. Bu ün böyle bir ihtişama başka nasıl sahip olabilirdi ki! Hegel'in Gözyaşları, Hegel'in yaklaşımının üstünü örten bir yığın yorum ve önyargının arasından, onun dediklerine doğrudan ulaşmayı deniyor. Olivia Bianchi, Hegel'den alıntılarla, filozofun düşüncesi içinde bir güzergâh oluştururken, okuyucuya kendi namına, şimdi ve burada düşünmesi için fırsatlar sunmayı da ihmal etmiyor. Baribeaud'nun resimleri ise, mutlağın o muzaffer, kendinden emin ve hükmedici yaşamsal atılımına rağmen, Hegel'in metinlerinin her yerine sinmiş olan melankoliyi geri taşıyor bize. Bu resimlerde, bütüncül, keskin, hatta bazen de gülünçleşen bir düşüncenin maddiliğini hissedebiliyoruz.

Hegel'in gözyaşlarının sebebi, tarihte işleyen olumsuzun çektiği acılar mı? Yoksa düşünce ile yaşam arasındaki nihai uzlaşmanın neden olduğu sevinç gözyaşları mı bunlar? Belki de sadece, ister aşkta, ister sanatta, isterse de dinde, sonlunun sonsuza yakalanmasının yarattığı duyguların bir ifadesi bu yaşlar.