Rüzgar boşlukta, yavaş yavaş süzülüşünü izledi bir zaman güvercinin, güvercin kaybolmuş gibiydi.

"Neden yalnızsın?" diye sordu. Sessizliğini bozan ılık sesi duyunca irkilen güvercin yanıtladı: "Neden soruyosun?"

"Güvercinler tek eşlidir ve birlikte uçarlar. Sen hep yalnız uçuyorsun. Hiç bu kadar yalnızına rastlamamıştım."

"Sormayı seviyorsun öyle mi? dedi güvercin. "Ben de severim. Yalnızlık ne ki? Ölümü sor bana...

Ya da ölümü ben sorayım sana. Ölüm gerçekte nedir? Ne zaman başlar? Ne kadar sürer?"

"Ölümü sorman, aslında yaşamı sormandır." diye cevap verdi rüzgar. "Yaşam nedir? Gerçekte ne zaman yaşamaya başlarız diye sormak lazımdır belki de... Ölümle yaşam iç içedir; iç içe geçmiştir. Sen aslında ölümü sormuyorsun. Gerçekte yaşamı soruyosun bana?"

"Sen bana eşimi sormuştun aslında değil mi?" diye konuyu değiştirdi güvercin.

"Asıl en kötüsü bilerek ya da bilmeyerek hapishaneyi kendi içinde taşıması insanın." demiş şair.