Gitmek kendi içinde paradoksaldır. Bir düşe yaklaşırken bir gerçekten
uzaklaşırsınız. Ya da tam tersi olur. Bunu en iyi gitmeyi huy edinmişler bilir.
Gezginler. Ruhu göçebeler. Banu da onlardan biridir.
Bir gün Banu İstanbul'dan gitti. Hep yaptığı gibi, Anadolu'yu gezer gibi,
dönüş günü belli bir seyahate çıkar gibi gitmedi; ta 8500 km uzakta, başka
bir serüvene gitti. Bu kitap o serüvenin kırıntılarıdır. Hansel ve Gretel'in
ormandan eve dönüş yolunda kaybolmamak için yolu işaretlemekte
kullandıkları ekmek kırıntıları gibi... Orman hayvanları kırıntıları yediği için
onlar kaybolmuştu. Banu bu kitabı yoldaki izler ekmek kırıntıları gibi
kaybolmasın diye yazdı. Geri döndü ve yola serpiştirdiği çakıl taşlarını
özenle yerleştirdi. Bu kitabı okumak, o izleri takip edip gitmenin de
dönmenin de maliyetini anlamaktır. Okuyacaklarınıza bazen güleceksiniz
eminim. Ama onunla aynı coğrafyayı ve zamanı paylaşmış biri olarak
bilmenizi isterim ki, yaşarken pek de komik değildi.
Evrim Kuran