Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslâmiyet gibi monoteist dinlerin önemli unsurlarından
birisi olan mucize, vahyi doğrulamak üzere müracaat edilen bir delil
olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu dinlerin kutsal kitapları incelendiğinde,
genellikle onların teolojik öğretilerini desteklemek için tabiatüstü durumların
anlatıldığı olaylara yer verdikleri rahatça görülebilir ve onların peygamberlerine
atfedilen mucizevî olayların, kutsalla ilgili temel eğilimlerini belirlediği
söylenebilir.
Mucize konusu, teolojik düşünce içerisinde her zaman varlığını devam ettirmiş
olan bir konudur. Olağanüstü olgu ve olayların, başta Yahudilik, Hıristiyanlık
ve İslâm gibi monoteist dinlerin yanısıra politeist dinler de dâhil olmak
üzere birçok dinin kurucusu ve peygamberinin hayatlarında önemli bir yer
kapladığı görülebilir. Kanaatimizce bu durumun temel nedeni, sıra dışı iddiaların
sıra dışı kanıtlar gerektirdiği, dolayısıyla dinlerin sahip olduğu kutsal
fikri ve aşkın varlık inancının mucizevî nitelikli olaylara inanma eğilimini artırmakta
olduğudur. Bu anlamda mucizelerin, başta teolojik ve felsefî olmak
üzere psikolojik, sosyo-kültürel ve tarihî birçok yönünün olduğu söylenebilir.
Mucize problemi din felsefesinin önemli problemlerinden biridir. Teolog ve
filozofl ar bu problemi birçok açıdan değerlendirmişlerdir. Mucize genel olarak
Tanrının belli hakikatleri bildirmek için âlemde bulunan kanunlara sıra
dışı ve olağanüstü bir müdahalesi olarak anlaşılmaktadır. Bu çalışmada mucizeler
felsefî ve teolojik açıdan değerlendirilmeye çalışılmaktadır. Felsefî değerlendirmenin
yapıldığı bölümde mucizelerin tabiat kanunları ile olan ilişkisi
ve mucizelerin tarihi bir olay olarak nasıl değerlendirilebileceğini tartışılmaktadır.
Teolojik değerlendirmenin yapıldığı bölümde ise mucizeyle vahiy,ahlâk ve dinî tecrübe kavramlarının ilişkisi ortaya konulmaya çalışılmaktadır.