Bir gece harflerim tutuştu. Ateşler içinde bir Elif yüreğimdeki hikâyenin içine yürüdü. Eliften Be'ye sıçradı gönül yangınım. Heceler çoban ateşi oldu. Kelimelerden bir harman kül oldu. Cümleler ateşe kul oldu.
Aşk, ateşti.
Elife eşti.
Elife düştü.
Elife ateş düştü.
Sonra bir sabah "incecikten bir kar" yağmaya başladı yüreğime.
"Tozmaya başladı yüreğim Elif Elif" Cayır cayır yanan hikâyemin harfleri
dondu kaldı. Yüreğim üşüdü. Ayaza çekti sabahlarım.
Kar Âdem'di.
Dem bu demdi.
Ateşim söndü.
Elif bana her geldiğinde, beni başka bir hâle koydu. Ve şair Âdem bir
söz söyleyip sessizce hikâyesine yürüdü.
"Kimi zaman kor olmuşuz Kimi zaman kar olmuşuz Düş'müşüz
gönüllere "Bir" Elife "yâr" olmuşuz."