Erden Bolerden, ilk romanı Sürgün Ruhlar Senfonisi'nde
plazalarda robota dönmüş bireyin çıldırışını anlatmıştı. Çöp
Ev'de ise bir ailenin cehennemine dalıyor ve çöpe dönüşen
hayatların dramını sarsıcı bir dille anlatıyor.
Mahalleye döndüm, izlerimi bıraka bıraka. Kendimi çiğneyip
kendimi yutmuştum. Ne çeki düzen verecek aklım ne de
kendime duyuracak bir harfim kalmıştı. Sağa dönüş yok
tabelasının önüne çıktım. Karşı sokağa girdim ve girdiğim gibi
evim karşımdaydı. Alt komşulu, sokak manzaralı, anneli, babalı
evim... Sokak kapısı açıldı, dürtmeden, kendince; ben de içeri
girdim, kimseye görünmeden, gizlice.
Anneme durumu açıklamak istiyordum, babama da. Olup biten
her
şeyi,
başıma
gelenleri,
badirelerimi
anlatsam
umursayacaklarını sanmıyordum ama yine de denemek
istiyordum. Gerçeği söylemekse pek kolay olmayacaktı. Gerçeği
şu an hazmedemez, kusarlardı; tıpkı benim gibi. Kapının önüne
geldim, anahtarı yuvasına soktum, kilidi yarım tur çevirdim.
Kapı açıldı.
"Neredesin sen!"
diye
çıkıştı
babam.
"Dışarıdaydım" dedim.