... Şehnaz, koşar adımlarla meçhule doğru ilerlerken, birdenbire olduğu yerde durup, elindeki tahta bavulu sol dizine dayayıp bekledi. Sonra içi burkularak geriye dönüp doğduğu ve büyüdüğü eve son defa baktı ama belli belirsiz görebildi... ... Fakat ne kendi, ne de komşularının evlerinde, görmek istediği telaş ya da hareketlilik vardı. Her yerde tam bir sessizlik hâkimdi. Sanki evi, komşuları, hatta bütün köy sessizliğe gömülmüş, onun gitmesini bekliyordu...