Kendimle konuşacak zamanım olmalı. Zamanı biraz da kendime ayırmalıyım. Bu, sadece yastığa baş koyunca geceleri veya yolda yalnız yürürken olmamalı. Kendimi taltif, ikram ve moral sarmalında daha çok bulmam için zaman ve ilgimi esirgememeliyim.
İnsan kendine nasıl mı iyilik yapar? Bu sualin cevabı elbette muhteliftir, ama bize göre, unvanlardan soyuluştur. Dünyevî imtiyazlarınızı askıya alıyorsunuz ve düşünüyorsunuz: Allah ve siz. Sanki Haccdasınız, beyaz ihramlara bürünmüşsünüz. İmtiyaz (unvan-mevki-özellik) noktasında sıfır noktasına ram olmuşsunuz. Toprakımsı bir tevazu içindesiniz.
Ve sözü Mevlânaya bırakıyorsunuz: Men bende şodem, bende şodem, bende şodem / Ben kul oldum, kul oldum, kul oldum Men bende bîhizmet sarafkende şodem / Ben sana hizmette büklüm büklüm kul oldum.
Çok mu yazdım? Sözü Yunus Emreye verip konuşmasa mıydık: Mal da yalan mülk de yalan / Var biraz da sen oyalan.