Kalp dediğimiz de kâğıttan bir gemidir nasılsa, yâr bildiğimizin gönlünde.
Uzak uzak denizlerde yol alırken denizci, batıp gider umutları. Güverte dolusu hayaller bırakır, konakladığı diyarlara.
Az gidemez geminin dümeni kırıldı mı, uz gider hem aşktan hem de yârden. Gemi alır ancak içindeki gamı ve denizci bilir sadece ondaki değeri, serencamı. Onun dümeni kırıktır, denizcinin kalbi! İşte ortak bir payda...
Deniz aşktır öyle ya da böyle. Kara göründü demek ondandır ve kıyılar ödülü... Bir tek tutulmuş defter alabilir içinin engin yükünü ve işte böylece başlar yazmaya:
Ey deniz! Uçsuz mavi kanatlarım diyerek.