Artık felsefemde acıma olmayacaktı. Çünkü intikamla acıma duygusu birbirine zıt şeylerdi ve kesinlikle vazgeçmeyecektim. Sedye geldi ve
kızımı sedyeye koydular. Morga götüreceklerdi. Bende onlarla birlikte, sedyenin arkasında ve elim cebimde yere bakarak, yürüyordum. Ne
yapacağımı düşünüyordum. Onsuz ne yapacağımı... Eşimi kızımın doğumunda kaybetmiştim ve kızım bana eşimden kalan tek mirastı. Şimdi o
mirası da kaybetmiştim. Tek başıma kala kalmıştım. Benim intikam serüvenimde herkes, ölmeye ya da hayatının geri kalanını hasta olarak
yaşamaya mahkûmdu. Ondan korkmuyordum. Hoş, artık hiçbir şeyden korkmuyordum. Bu cesaretimi, kızımı toprağa verirken kazanmıştım.
Kızım yoktu ve artık ne yakalanmam, ne de ölmem önemliydi.
Tüm insanlar bipolar olmalı... Vahşetin ortasında seçim şansını iyi ve temiz kalmaktan yana kullanan insanlar, bu vahşetin üstesinden
gelebilecek mi?
İntikamın doğurduğu bu vahşeti sizde hissedeceksiniz.
Zekai Eşsiz
Bugün dört duvar kan kokuyordu. Çarşafımda ecelin resmi çıkmış, silkelesem ölüm düşüyordu. Hiç aklıma gelmezdi ellerime makastan bileklik
yapacağımı! Böylesine yakışacağını hiç düşünmemiştim. Satır satır ölüyor, beklerken ölümü kucaklıyordum...
Onca sokak varken umuda çıkılan yolda bana düşen adı olmayan bir çıkmaz sokaktı. Artık çıkmazım olan sokağın adı "İNTİHAR'dı..." Ve benim
adım eceldi, doğarken öldürmüştüm. Ya sessizce ölürken gidişimle susacak mıydım?