Karanlık Ladin ormanı içinden geçen buz tutmuş nehrin her iki yakasına da kaşlarını çatmıştı. Biraz önce esen rüzgârın buzdan beyaz giysilerini soymuş olduğu ağaçlar giderek azaltmakta olan ışığın altında kapkara ve kötücül bir biçimde birbirlerine doğru eğilmiş gibi görünüyorlardı. Arazide derin bir sessizlik hüküm sürüyordu. Arazi ise hareketten yoksun, ıssız ve cansızdı; öylesine yalnız ve soğuk görünüyordu ki hüzünlü bile denmesi mümkün değildi ona. İçinde ufacık bir kahkaha kırıntısı bulunuyordu; fakat hüzünden çok daha korkunç olan bir kahkahanın kırıntısıydı bu...