"İnsan ne zaman ümidini keser, kesebilir, kesmelidir? Bir veda, ceset, ispat, bir kapanış olmadan ümidi kesmek nasıl mümkün olabilir? Yıllar boyu yanımızda olan biri bir gün yok olduğunda, ölmeden, terk etmeden, sadece yok olduğunda insan aklı bunu nasıl kabul eder?
Edemez, diye düşündüm, insan bunu kabul edemez, yavaş yavaş solar, grileşir, kendi gölgesi haline gelir, ama ümit ne kadar cılızlaşsa, insanın artık sadece kendine sakladığı bir sır olarak da kalsa bitmez, kendiyle birlikte sahibini de yok edene kadar sinsice devam eder."


ÖZLEM ALKAN K'NIN İLK ROMANINDA İKİ İNSANI BAĞLAYAN VE KOPARAN ŞEYLER, MODERN İLİŞKİLERİN ARDINDAKİ TEDİRGİNLİK, RÜYALARDA İFADE BULAN
HAKİKATLER VE GÜVENLİ YAŞAMLARIN KÖŞESİNDE PUSU KURMUŞ BEKLEYEN
VAHŞET VAR. BİR DE NEREYE AÇILDIKLARI MEÇHUL KAPILAR...