"Mor parıltılı kuş, başının çevresinde daireler çizerek dönmeye başladı. Gümüş, konduğu daldan yavaşça havalandı. -Mor parıltılı kuş... diye, seslendi ona. -Adım Işık dedi, o da. Kanatlarına ve uçmasına hayran kalmıştı Gümüş. -İşte yıllardır birlikte gökyüzünde uçmak istediğim arkadaşım dedi, kendi kendine. Gümüş ile Işık, serin bahar rüzgârının eşliğinde, gökyüzünde kaybolana kadar yükseldiler..."

"Aklına, sabah kurduğu hayali geldi. Yaşadığı korkuyu hatırlayınca: -Prenses, bana elini uzatacak diye küçük bir havuzda onu bekleyemem, dedi. Odasını temizledi. Her yer pırıl pırıl olunca derin bir nefes aldı. Derenin parlak ışıkları gözlerine yansıdı. Artık hiç şikayet etmiyordu. Gülümsedi ve: -Benim ne kadar güzel bir yuvam var! dedi."

"Annesi Raşa'yı görünce, tozu dumana katarak koştu. Yavrusunu okşadı. Annesinin kokusunu doya doya içine çeken Raşa: -Anne çok acıktım, diye fısıldadı. Raşa, bütün gece ormanda yalnız kalarak, büyük bir kahramanlık göstermişti. Annesi yavrusuyla gurur duyuyordu. Yavrusuna sımsıkı sarıldı."

"Kabuğu mavi çizgilerle süslü salyangozun en büyük hayali dünyayı dolaşmaktı. Bahçedeki arkadaşlarına bu hayalini anlattı. Onlar da önce şaşırdılar, sonra da alay ettiler. Fakat mavi çizgili salyangoz, hayalinden vazgeçmek istemiyordu. Gece olduğunda, en sevdiği ağacın altında yıldızlara bakarak uzakları, çok uzakları hayal ediyordu. Leyleklerin her sonbahar gittikleri yerleri, oralarda gördüklerini ve neler yaptıklarını ve daha neler neler... "

"Bu sırada fareciğin anne ve babası da bütün gece minik yavrularını aramışlardı. Farelerin koku alma kabiliyetleri sayesinde onu bulmak zor olmadı. Farecik, ailesini görünce çok sevindi. Geldiği yerden tekrar çıktı ve yanlarına koştu. Artık güvendeydi. Farecik yuvasına dönmüştü ve çok mutluydu. Anne babası, minik kahramanlarına sımsıkı sarıldılar. Kahraman farecik öyle yorulmuştu ki, onların sıcak ve güvenli kucağında uyuyakaldı."

"Anne ayı, küçük buzula iyice yaklaşınca, yavrusunu kucağına aldı. Bu sırada arkalarında bıraktıkları buzul çatırdadı. Yavrusuna sarıldı. Buzulların üzerinde çizilen küçük ellerini öptü. -Yavrum!, dedi. Bir an, gözü yavrusunun ayağındaki insanların taktığı minik halkaya takıldı. Eliyle dokundu yaladı. Uzun uzun sarıldı. Yavrusunun yokluğu içini ürpertmişti. Yavrusunu sırtına bindirdi ve yuvalarına geri döndüler."

"Anne tilkinin doğduğu büyüdüğü orman, kışı geçirdiği yuvaları, gezip dolaştığı yerler, şimdi cayır cayır yanıyordu. Gökyüzü dumanla kapkara kesilmişti. Anne tilki, umutsuzca ağlamaya başladı. Yavrusunu yeniden sırtına aldı. Yamacın altındaki yola doğru yürüdü. Yangını söndürmek için koşturan insanları gördü. Kendilerine yeni bir yuva bulmaları gerekiyordu. Gecenin karanlığında, yürüye yürüye gözden kayboldular. "

"Elmanın yanında toplanan hayvanları gören çiftçi, ne olduğunu çok merak etmiş. Merdivenle ağaca çıkmış. Kulağını elmaya dayamış. "Pat! Pat!" ayak sesleri... -Aaa... Elmanın içinde biri yaşıyor! demiş, o da. Artık her sabah önce saka, sora kelebek, öğleye doğru çekirge, elmanın yanına gelip içerideki sesleri dinliyormuş. Çiftçi ise akşama doğru ağaca merdiven dayıyor, elmadan gelen sesleri dinliyor, sonra başını sallıyor ve aşağı iniyormuş."

"Birkaç gün sonra Yeşil Ev'in kapısına kocaman bir eşya kamyonu geldi. Mutluluktan türkü söyleyen Yeşil Ev, kargayı görünce: -Sağol küçük karga. Sen benim en iyi dostumsun! dedi. Küçük karga gülümsedi: -Bir evin en iyi dostu içinde yaşayanlardır, dedi. Sonra da: -Tabii bir de bacasında yaşayan eski dostlar! diye ekledi. Yeşil ev çok mutlu olmuştu. Yıllar sonra yeniden bir ailesi olmuştu ve gülümsüyordu."

"Korkma anne. Cümlelerini ezberime aldım, hepsi yüreğimde konuşuyorlar benimle şimdi. O kutunun içindeki tüm güzellikleri sen bana armağan etmiştin. Şimdi de ben sana armağan ediyorum anne. Benim yokluğumu aratmasınlar sana diye. Bana verdiğim tüm değerler için, hayatındaki tüm güzellikleri bana anlattığın için, benim tüm huysuzluklarıma rağmen beni sevdiğin için çok teşekkür ederim anne."