Yağmur nasıl da güzel, tüm günahları yıkıyor gibi... Meteoroloji rahmet yağacak demişti, yine haklı çıktı. Çay, şiire karışsa, bu gece ve pişmanlıkları o balkonda ertelesek, şemsiyeler aramıza girmese, arınsak geçmişimizden... Sokak lambasının gözünde büyüttüğü damlaları izlesek... İç geçirsek... Olmadıları boşversek ve ağaçların bayramını kutlasak... Avucumuzu açıp hangi damlaların bizi seçeceğini merak etsek, sonra çocuklar gibi sevinsek... Ama şu karşı tepede yolunda gitmeyen bir şeyler olduğu da gerçek

Bizler, kurulu bir düzene alıştırılmış metallerden oluşan, ağır yağlarla sıvanmış tek düze çalışan makine yığınlarının parçası olmuşuz. Küçük ayrıntılar içinde kaybolan, hep ve o hepin peşinde koşanlara dönmüşüz. Sorarken, sorgularken, karşımıza kendimiz bir başka ben-biz olarak buluveririz. Yargılayan, aşağılayan ya da kayıtsız kalan ben ya da bize döneriz. Hayaller kurar, bezen de hayallerimize inanırız. Bir de başka hayatlar vardır, bizim gibi olmayan, bize benzemeyen, bizim görmediğimiz. Yaşamadığımız,