“Hatırlıyorum o günü. Güneş yeni doğmuştu. Cesedim ışıl ışıl parlıyordu. Kardeşim sandım kendimi. Hemen sarıldım. Kafamı ellerimin arasına aldım. Son nefesimi kendi ellerimde verdim. En son kendi yüzüme baktım. Kollarım soru sorar gibi açılmış, saçlarım dağılmıştı. Ne güzel bir gömlek giymiştim o gün. Tenim renklerin içinde parlıyordu. Güzelce uzanmıştım. Boynumda parmak izleri vardı. O izi tanımıştım. Bak demişti, bu senin kardeşin. Hırsızlık yaptı. Beni gösterdi bana. Ölmüştüm. Boynumda bir ip vardı.”

"Karnımızdan, gövdemizden aşıp hayata bulaşan bir şey var! Renkli, parlak, akışkan, her yere girebilen bir şey. Kulaklarımızı çınlatan dedikodular yok, sürüp giden uğultular var. Fırtınaların biriktirdiği kum tepeleri, çöl çiçekleri ve satranç... Bunlar yok. Tuvaletler var, sidikler, cam güzelleri, kemirgenler, kazıcılar, didikleyenler, salınanlar, cıva var. Kalbim yok, gırtlağım var. Fizik yok, alegori var. Ritim yok, atış var. Hap var, satanik bir kavga var. Silahlı kumpas var. Patlayan tabanlar, düğünler

O sabah Bazid şehirlerinde esen keskin, soğuk rüzgâr kulaklara tekinsiz -kaç vakittir dedikodusu dönen, bununla beraber gerçekliğinden bir an olsun şüphe edilmeyen- bir hakikati fısıldıyordu: Aşı! "Sağlık memurları, doktorlar, hemşireler kapı kapı dolaşıp vatandaşlara aile planlamasıyla ilgili birtakım bilgiler verecek, bu bilgiler doğrultusunda aşı kampanyası boyunca uyulması gereken kurallar hatırlatılacak; bilgilendirme bittikten sonra her vatandaşa; kadın erkek, yaşlı çocuk demeden aşı yapacaklardı. Ba

Son dönem romancılığında kendinden sıkça söz ettiren Ebru Ojen, kurgusuyla, gerçeklikle fantastiği buluşturan imgeselliğiyle modern kült edebiyatın dil oyunlarının aksine hem gerçekçi hem fantastik bir dili inşa etmeye devam ediyor. Aşı, Ojen'in ilk romanıydı ve yayımlandığı yılın en iyi kitapları seçkisine alınmıştı. Roman, modern devleti sorgularken, politik olanı tüm ezberlerin dışında kuran başka bir yerden konuşuyor. Fantastik bir kurmaca ve son dönemde ulus alegorisi bağlamında yazılmış en taze roman

Ebru Ojen, ilk romanı Aşı'dan sonar Et Yiyenler Birbirini Öldürsün adlı ikinci romanı ile okurunu yine gerilimli bir anlatıya davet ediyor. "Muhalif insanlar, konforu tehdit altındayken, devletle işbirliği yapar mı?". Et Yiyenler Birbirini Öldürsün; iktidarı, mülkiyeti, patriarkayı, içi kof politik doğruculukları, erkeklik gösterilerini cesurca karşısına almaktan çekinmeyen bir roman. Çarpıcı bir üslüp, cepheden konuşan bir anlatı. Öfkesi dinmeyen, soluk soluğa bir kitap. Ojen, Aşı ile yakaladığı çarpıcı ü

Fantastik bir kurmaca. Bir yıkım ve isyan hikâyesi. Devlet, bir doğu bölgesi olan Bazid'de aşı kampanyası başlatır. Anadilleri bile yasaklanmış olan Bazid halkı, aşının aslında devletin kısırlaştırma politikası olduğundan şüphelenir. Dedikodular arttıkça korku artar, korku arttıkça Bazidlilerin cinsel organları birer canavara dönüşmeye başlar. Sisé, bacaklarının arasındaki canavarla, özgür olduğu söylenen batı iline vardığında neyle karşılaşacak? Özgürlüğüne kavuşabilecek mi? Ebru Ojen, kapitalizmin müttefi