"Orda bahçede Geçen gün güle sormuştum Gerçek misin sen Sesimle bir yaratılmış Başka bir ses çınladı benden

Fatma Şengil Süzer'in beklenen kitabı!. ben artık çirkinim beni görme kumbarada bozuk para gibi sallıyorum herkesi adam mı adam sureti mi ne yapıyor ne söylüyor ne yiyor kimi seviyor kimi seviyor kafamın içinde bir kafa boyna soru soruyor ben artık çirkinim incindim incinmekten kalbimin içinde bir fili taşıyıp duruyorken gülümsemekten

Isınayım sevgili güzel bir şey de bana Şu fakîre bir göz kırp Sapsarı bir gül gibi sardım dikenlerimi Şu fakîre bir göz kırp Senelerdir sana selam göndermedeyim Bilirsin sen mutlaka Bilirsin yıldızım ağlıyor adı Müşteri Kurumuş bir dal gibi eğrildim katılaştım Şu fakîre bir göz kırp

Bu, aşinası olduğumuz bir hikâye. Anadolu'da söylendiği şekliyle yeniden Cevahir geldi ve bize kâtiplik düştü. Âşıkların saz ile söylediği bir hikâyeydi bu, Cevahir naz ile söyledi, kâtip orada durdu. İma etti; iması bilindi, itiraz yoktu. Dertli gibi "Ferhat olsak da bir, olmasak da bir" dedik ve her aşk hikâyesinin, 'gerçeklik'e ilişkin derûnî bilgiyi yalnız ima ile söylediğini bildik. Şerh, kalp ileymiş böyle hikâyelerde ve kalp, söz ile konuşmazmış efendim. Şerhi kalp ile olsun bu hikâyenin