Aktivist-Hikâyeci-Yazar SelvigülKandoğmuş Şahin Âhir Zaman Notları'nda, bugünün dünyası içinde cereyan eden savaşlardan, zulümlerden, işleyen ekranlardan ve kitle iletişim araçları karmaşasından, olay ve durumlardan okuru hassasiyetlerin serin iklimine çağırıyor. Mavi Marmara Şehidi Furkan Doğan'a ithaf ettiği bu kitabında Şahin, 15 Temmuz Darbe girişiminden Kudüs'e, birlik ve beraberlik çağrısından şehitlerimizin vatan savunusuna çoğu âhir zamanlarda tanık olduğumuz, maruz bırakıldığımız ateş çemberine dai

Yüreğinizin dayanamama noktasına kapı araladığı vakitleri, hissiyatınızın en dokunaklı anında yaşarsınız. Bunca kahra seyirci kalmayı kendinize yediremezsiniz. Okurken bazen, başınızı kaldırıp gözünüz alabildiğine tâ uzaklara dalarsınız. Uzaklara dalmak yazının derinlerine inmenin bir başka tarifidir aslında. Selvigül Kandoğmuş Şahin, derdini dava, davasını dert edinmiş bir mümin kadın olarak zamanının şahidi olma yolunda azim ve kararlılıkla yürüyüş kaydetmekte Kalbin Duası ile. Yazdıklarıyla hakikatin ac

Selvigül Kandoğmuş Şahin, bu kitapla hayatın karşısına bir eylem biçimi olarak öyküyü koyuyor. Savrulan, başka başka pencerelerden baktığı insan hikâyelerinde hüzne, acıya odaklanarak modern çağın kuşatıcılığında tıkanmaya yüz tutmuş hayatlara çıkış yolunu işaret ediyor. "Ellerinden dirseklerine doğru akan bu kırmızı ılık sıvı kan demek. Ne zaman, elinin neresi kesildi? Fatma Teyze iki yara bandını sol elinin küçük parmağına yapıştırıyor. Çaprazlama iki bandı yapıştırırken görüyor, keskin bıçak, cin parmağı

Yollar vardır kavuşturan... Yollar vardır özlemleri tutuşturan... Yollar vardır çöl sanırsınız, kum sanırsınız; sanırsınız ki, topuklarınız yarılacak yangınlardan, çatlayacak kum taneleri. Sanırsınız ki, uçsuz bucaksız kavuran çöllerde kaybolup gideceksiniz, seraplara koşup yorulacaksınız... Bizim yolumuz böyle mi olacaktı? Gidiyorduk...

Eylül çoktan bitti. Üsküdarın parke taşlarla döşeli eski yokuşunu çıkarken yorgun. Dallar hepten çıplak kaldı. Sararmış yapraklar ayaklarına dolanıyor. Bir daha konuşmamak üzere bir suskunluğa bürünmüş gibi. Cavidanın kulaklarından hiç gitmeyen sesi Üzgünüm Zehra, nasıl söylesem, Mübeccel Hanım kardeşini beğenmiş Görülmemiş sabrına ve inceliğine yükleniyor yine, Hayırlısı! diyor. Derin bir nefes alıyor. Hayırlısıyla diyor tekrar. Çıplak ağaçların gerisinden, kızaran gözlerini denize çeviriyor. İnsanı ağlata