Ölüyor insan bir kere ama ölmekte kararsız Sular yine kararlı akacak savaşlar kararında Çarpışanlar yağmuru kıvamında bekleyecek Buğdaylar ıslak ve ekmekler kömür karası Ölüm kuzu renkli ezberlemiş yangın seslerini Yumuyor gözlerini açmadan ağzını, sınırlarını Kolluyor, elleri kulaklarını saracak denli açık Bundan belli unutulmadan kaybolmayacak düş Dişlerini sızlatan limon tadında gün başlayacak Yavaşça gülecek akşamın ufuk zarına bakarak

Belki ölürken ben de sana benzerim Benden öğrenirler seni bilmeyenler Korkak bir ceset olduğunda bedenim Seni çaresiz ve beni toprağa bırakırlar Uslanmayan çocukların anılarında Kalırım, kahramanlık benimle gömülür Görünmez olur görünen, ardına kadar Kollanmıştır, kararmıştır gözlerindeki