"Bir yıkıntının altında kalan için tüm dünya, nefes alabileceği ve elini kolunu uzatabileceği kadardır. Bir yıkıntının altında kalan için yaşamdan beklediği şeyler, üstündeki ağırlık oranınca azalmıştır. O yıkıntı üstümde şimdi. Mesela gülmek, göçüğümün içinde bir lüks. Ya da keyifle bir yemek yemek, pas ve tozdan başka bir şey değil. Bir yıkıntının içinde olan ne zaman neyin yerinden oynayıp da yaşam ipini ebediyen kesip atacağını bilebilir mi? Ben bilmek zorunda kaldım çünkü Hayal içinde olduğum göçüğün

Kişisel tarihim, üç keskin dirsek yapıp bitmiş bir yol gibi. İlki, yirmi bin yıl sonra yaşanan kıyametten kaçıp bugünün dünyasına yolculuk yapmamızla başlıyor. Dokuz yaşında bir çocuktum ve o yolculukta kazandığımız yeni hayat ve insanüstü güç, hiçbirimiz için kolay olmamıştı elbette. İkincisi, yine yirmi bin yıl sonraki dünyadan bugüne, bizden on yıl sonra gelen Gümüşleri durdurmak zorunda olduğumuz gerçeğiydi ki bu da savaşın açtığı derin izler demekti. Üçüncüsü ise Hayal'e aşık olmamdı. Ömrümün en keskin

"Keşke, dedim içimden, keşke bir bedenim olsaydı, normal bir insan olsaydım. Elimi omzuna atabilseydim, parmaklarım saçlarında gezinebilse, gölgesinin yanında benim de gölgem uzasaydı." Ben Nessahira'yım. Sesimi bir insana duyurabildiğimde başladım gerçekten nefes almaya ve hikâyemi yaşamaya. İnsanlar benim dünyamla tanıştıklarında bilecekler, onlar korkusuzca atarken adımlarını, ben görmedikleri yerlerde gök gürültülü bir savaş içindeyim. Onlar yaşasın diye gecenin içinde bir gözüm ve zamanla yarışıyorum