Ne çok kelamlar fısıldar, Sükunda, sessizliğin sesiyle, Bir fotoğraf ve bir dingin gönül, Aşkla dolu bir yürek... An gelir, sessiz çığlıklarında boğar, Kalabalıkların, gürültü kirliliği yaratan Ses ve söz çöplüğünün kaosunu... Bilir misiniz? En çok kalabalıklar büyütür aslında Sevgisizlik ve riyada ... Öldürücü zehirli sarmaşıklar misali, Arsızca boy atan, Yerden biten mantarlar misali, Büyüyüp çoğalmışlığında, hüzünler çoğaltan! Korkutucu ve boğucu, İnsanı, hayatı Ve güzelliği yutup, Boğup öldüren yalnı

Mahzun, yitik gülüşü düşmüş... Hüzün hüzün öksüzlüğü sırıtıyor, yüreğimin..! Bir kulak verebilsen, Köşe başındaki, kırık- dökük camlarıyla, sıvası dökülmüş, boyasının yerinde yeller esen.. ''Terk ettiğin'' o eski eve. Sinmişliğiyle yürek sızılarımın... Dillenmişliğinde anıların... Camlarla, taş duvarlar sana.. Senden sonra, nem kaldığını! Ah.. ahhh bir kulak verebilsen... Ah bir kulak verebilsen.. Senden vefalı çıkan, o camlarla, taş duvarlara..

Savrulurken ben, yalnızlığın koynunda.. Anı anı, sen çıkagelirsin... Sensiz senliliğimde, gecenin içinden.. Ağarsın dünyama anı anı.. Gülümseyen gözlerinle.. Düşünce sen geceye, gülüşünle.. Alıp da başını, gider yalnızlığım.. Yiter korkularım.. Avunur, teselli bulur.. Şad olur, gönlüm.. Koku koku dolarsın, odama.. Bir şarkı olup, düşersin dilime. Efkârım dağılır, ruhum ağarır..! Yoldaşım olursun... Sensiz senli gecemde..!