Aşk ne yapar bize? Bilincimize ve bilincimizin ötesine? Çok uzaklarda kalan o aşkın hâlâ bizi acıtabilmesinin sebebi nedir? O kişiyi gerçekten unutamıyor muyuz yoksa yaşamaktan kaçmak için mi bu düşünceye tutunuyoruz? Anıları paslanmaya terk etmek varken, neden cilâlar zihnimiz? Ya ölüm? O fersiz kelime nasıl da canlanıveriyor sevdiklerimizi alıp gittiğinde? Beste'nin, nefes alıp vermekten ziyade yaşayabilmesi için bu sorularla yüzleşmesi gerekiyor... Ömrünü ışığa, görmeye, duymaya adamış bir kadın, kendi

Sözlükte aradığınızda, güneşin doğması, dağılıp yayılmak, saçılmak, sapmak anlamlarına gelir çavmak. İnsan doğar. Hayat dağılır. Saçılırız. Kendimize yollar belirler çünkü ayağımız yere bassın isteriz sonra da belirlediğimiz yollardan biraz çılgınlığın kime ne zararı olabilir ki saparız. Fazlalıklarımızdan kurtuluyoruz derken, kendimizi tüketiriz ve hayatımız kişisel felaketlerle karardığında, sığınabileceğimiz bir aforizma aramanın da anlamı kalmaz. Hayatım asla çığırından çıkmaz diye düşünen kontrol mer

Bazen tam da batarken doğuyor Güneş... Gece daha parlak günler doğurmak için çöküyor... Uzaklarda değil, kendimizde sona eriyor göçümüz... ?Güneş Çavması" okurlarını nevi şahsına münhasır ?âlem" insanların arasına atıyor, farklıyı, uyumsuzu da görelim, belki de sevelim, önümüze çıkan bir sonraki ?deli"ye gülümseyelim diye... Ama her mahallenin, her ailenin olmazsa olmazlarını da unutmuyor; onsuz düğün olmayan ?kamber"ini, kendini memleket meseleleriyle ilgili baş muhatap gören amcasını, yaralamadan dedikodu

Eskiden... Çok eskiden... İnsanlar kavganın varlığından habersizken... Her yerde mutlak barış ve huzur hüküm sürerken... Para icat olmamışken... Fakir ya da zengin yokken... Aynalar insanları çirkin veya güzel diye ayırmazken... Ormanlar neşeli, sular berrakken... İnsanlar tohuma baktığında ağacı hissederken... Dünya sevgiden ibaretken...Yani hayat basitken, doğum kadar sevilirmiş ölüm... Doğum gibi parçasıymış hayatın... Ve doğum gibi kabul edilirmiş... Gülümseyerek...Ölüm, saklanmazmış o zamanlar...İns

Aşkın bereketine bak Lâl! Bir kez daha Uğur'landım... Bir kez daha! Ölüm, istediği gibi öpebilir artık beni... Ağırlığım yok... Nihayet: Kalbim kadar kaldım... Şu güzelliğe bak: Tanrı?yla aramda sadece aşk kaldı... Güneş Çavması... Hayata dokunan ve hayatla dokunanların... Kendine uğramadan bu dünyadan gitmeyenlerin... Bir yaprağın neşesini görüp de alkışlamadan geçemeyenlerin... Saat kurmaya başlayınca oyun kurmayı unutmayanların... Kalbi üşüyünce aşka, ömrü üşüyünce dosta sarılanların... Kederden gülücü