Bir elde yaşam, diğer elde ölüm. İnsanlar, biri olmadan diğerinin ne denli anlamsız olduğunu Unuttuklarından ikisine de birbirleriyle hiç ilgisi olmayan Kavramlarmış gibi yaklaştılar. Hem hakkıyla yaşamayı beceremediler hem de ölmeyi ve öldürmeyi yüzlerine gözlerine bulaştırdılar. Çoğu zaman kavanoz dipli içi boş bu dünyada bir mana aradılar, bulamayınca ölüme sövüp durdular. Kimileri geceyi bile bir perde yapıp üzerine örttü ölümden sakınmak için. Kimileri ise mezarını kazacak küreği kendi elleriyle ta

Kaderi, tercihleri, çevresiyle şekillenmiş de bir tek kendisi olamamış sanki. Kalabalık arasında bir adam... Üstlendiği rollerin yükünden ruhunu arındırmak tek gayreti. Öyküler aslında yaşamın kendisi. Kahramanların hepsi birer er kişi. Belki de satır aralarında yaşanılanlar gönlünde hapsettiklerinin bir benzeri. Öyleyse... Özgünleştirilemeyen yaşamın boşunalığı sorgulanabilir mi?