Sinemanın memleketteki ilk günleri, karmaşası, temaşası, şayia ve iştahı... Kalabalığı ve seyrekliği, ara durakları... Mekânlar, işletmeler, ilk gösterimler, isimler ve teferruatlar... Nezih Erdoğan, sinemanın İstanbul'daki ilk günlerini anlatıyor, arkeolojik bir kazıyı andıran titizlikle, sabır ve emek isteyen bir tutkuyla kayıp bir geçmişin izinden gidiyor. Sinemanın İstanbul'daki İlk Yılları, modernleşme tarihimizin seyir ve sinemayla gelen büyük dönüşümünü resmediyor. Bir başvuru kitabından fazlası.

Bazen rüyasında kendisini uçarken buluyor. Denizin içinde su yüzüne çıkar gibi ayaklarını çırptığında havada yükseliyor. Yalnız bu sefer, denizde değil, şehrin ortasında... İnsanların aşağıda küçüldüğünü görüyor. Sanem oralarda bir yerde mi? Hayranlıkla onu izliyordur herhalde. Görmüyor ama aşağılarda bir yerden ona baktığını biliyor. Rüyalarında bu tür şeyleri biliyor. Bazen normalde bilemeyeceği şeyleri bilmeye başladığında rüya görmekte olduğunu anlıyor. Anlamaya devam ederse uyanıyor. Altmışlı yıllarda