"Önündeki, uzak dağlara açılan pencereye bakarken gelmişti bu düşünce. Ani ve keskin bir acı gibi... İlk defa kendisine acımıştı. Sefil bir böcek gibi hissediyordu, dünyada kapladığı varlığını. Yıllardır en derininde uyuttuğu zehirli yılan, başını kaldırmıştı işte. Değişen neydi ki? Sessizce kabullendiği sıradan ve sıkıcı hayatı, ondan önce davranıp isyan mı ediyordu..." Bildiğimizi sandığımız her şey, bir gün tersine döner, bütün ezberler bozulursa... Biz, yine de, aynı kişi olmaya devam edebilir miyiz?