"Peki!" der gider, "Peki!" der susar, "Peki!" der seversin ya da bazen vazgeçersin... Ben vazgeçmezdim sevseydin, gitmezdim biraz değer verseydin. Biliyorsun, bütün bir ömür beklerdim ama ben, senin beni unutmanı yenemedim. Sana ihtiyacım vardı, sen yoktun. Bağışla beni, ben artık çok yoruldum. Sabahları seninle uyanmak istiyordum ama artık görüyorum sen istemiyorsun. Ve anlıyorum, artık içinde benim olduğum, benim olduğun hayaller de kurmuyorsun. Senden vazgeçmem için her şeyi yaptın. Ben

Konuşmamız gereken şeyler var. Mesela kırgınlıklar; keşke aldırılabiliyor olsalar. Solgun duruyorsun, yumuşacık yastığına hasret bırakıyor olmalı seni dargınlıklar. Üzgün görünüyorsun ve belli ki içinde amansız savaşlar veriyorsun. Canını yakıyor olmalı "aldığın yaralar"! Bari yemene içmene dikkat ediyor musun? Ayakta kalmaya çalışıyor, "Üzüntülerimi kimse bilmesin" diyorsun ama daha ne kadar dayanabilirsin tabii onu da kestiremiyorsun. Birçok şeye anlam veremiyor, seni neden ısrarla üzdüklerini bir türlü a

Üzdüler seni değil mi, kırdılar, canını sıktılar? Bırakıp gitmek istedin ne varsa, "Allah belasını versin" dediğin zamanlar oldu mutlaka. Gözyaşın aktı, annenin öpmeye kıyamadığı yanaklarına. Çıkmak istemedin evden bazen, sarılıp yastığa kimsede hissedemediğin "sıcaklığı" aradın yatağında. Üstüne üstüne geldiler, anlamını yitirdi sevdiğin ne varsa. Yaklaş bir şey söyleyeceğim kulağına; boş ver, aptal onlar halden anlamazlar. Sen iyi bak kendine. Dikkat et yemene içmene; sıkı giyin, çorapsız basma yere. Gör

Hayat türlü oyunlarla sınarken seni bir tarafın olmak zorunda; bana söz ver, sen kazanan tarafta olacaksın mutlaka. Onca şeye göğüs gerip, onca zorluğa başkaldırman ve tüm bunların yanında hep güçlü olman gerekir. Hayır, zor değil! Yapılabilir... Ben inanıyorum sana; sen de inanacaksın sana. Sana yalan söyleyip, söz veremem, bu yolun sonu masallar ülkesi ve hayaller kadar güzel bir hayat seni bekliyor diyemem. Ama bir gün mutlu olacağını ve mutluluğun sana çok yakışacağını söylemeden geçemem. Acı bir burukl

Konuşmamız gereken şeyler var; hem kahve ile birlikte üzümlü kek de var! Konuşmamız gereken şeyler var. Mesela kırgınlıklar; keşke aldırılabiliyor olsalar. Solgun duruyorsun, yumuşacık yastığına hasret bırakıyor olmalı seni dargınlıklar. Üzgün görünüyorsun ve belli ki içinde amansız savaşlar veriyorsun. Canını yakıyor olmalı aldığın yaralar! Bari yemene, içmene dikkat ediyor musun? Ayakta kalmaya çalışıyor, üzüntülerimi kimse bilmesin diyorsun ama daha ne kadar dayanabilirsin tabii onu da kestiremiyorsun

Ben de yalnızım; gel kahve içelim. Sen oradan yudumla, ben hissederim..." Üzdüler seni değil mi, kırdılar, canını sıktılar. Bırakıp gitmek istedin ne varsa, ?Allah belasını versin" dediğin zamanlar oldu mutlaka. Gözyaşın aktı, annenin öpmeye kıyamadığı yanaklarına. Çıkmak istemedin evden bazen, sarılıp yastığa kimsede hissedemediğin ?sıcaklığı" aradın yatağında. Üstüne üstüne geldiler, anlamını yitirdi sevdiğin ne varsa. Yaklaş bir şey söyleyeceğim kulağına; boş ver, aptal onlar halden anlamazlar. Sen i