Bu sözleri duyan Şafak'ın masmavi bakışları ta uzaktan kanatlanıp Seher'in ışıldayan gözlerine kondu. Kirpiklerinin ince dallarına konan bu bakıştan sonra Seher, sanki daha da güzelleşti. Zeytin dalının barış kokan yeşiline kahverengi toprağın bereketi karışıvermişti Seher'in ela gözlerinde. Her şey vardı o gözlerde, her şey: Ağlarda çırpınan heyecanlı balığın pulları, mavi gökte takla atan beyaz güvercinin patlayan kanatları, paslı kafesini parçalayan alaca şahinin pençeleri...

Kaçıyorsun değil mi yine? Sen... Sen, hep kaçtın! Şimdi de kaçıyorsun! Ailenden de kaçtın zaten! Okuldan da, sevdiğinden de, askerden de! Sen hep kaçtın! Şimdi de benden kaçıyorsun değil mi? Kaç bakalım, nereye kaçacaksın daha! Her şeyden ve herkesten kaçabilirsin; ama kendinden kaçamazsın... -Yahya Harbalioğlu-

Hayatta insanların amaçları farklı olur, bilirsin. Tanıdıklarımın çoğu aynı amaç için yaşıyor: Hayal denince maddiyata bağlı rahat yaşam aklına geliyor herkesin. Benim hayatta en büyük amacım, sana karşı hissettiklerimi senin bana karşı da hissetmeni sağlamak. Aşk işte böyle bir şey, Rüya. Var olmaya başaladığı andan itibaren öyle şiddetli bir güç haline geliyor ki etkisi altına aldığı bedene artık sığmıyor. İnsan, o duygunun var olmasını sağlayan kişiyle bu güzellikleri paylaşmak zorunda kalıyor.