Orhun için artık zamanın bir önemi yoktu. Ne güneşin doğuşunu ne batışını görebiliyordu. Onları görmeyince zaman da onun için ölmüştü. Koridorda ne kadar gittiğini bilmiyordu ve istese de göremiyordu. Muhatapları sadece seslerdi, seslerinde hangi yönden geldiği belli değildi zira bulunduğu yerde yön yoktu. Bir yere itelenerek sokuldu, bir anda üzerinde soğuk suyu hissedince ürperdi, peş peşe vücuduna coplar inince acıyı hissetti. Bu acı sanki Orhun'a güç vermiş ne ağlama, ne bağırma ve nede yalvarmıştı; sa

"Evdeki o hüzünlü hava bu son gelişle iyice dağılmış yerini tekrar mutlu bir esinti almıştı. Görüşme faslının bitmesinden sonra Hacı evdekilere dönerek: - Hayat devam ediyor" Hayatın, Sarıkamış Faciası, Tehcir, Rus ve Ermeni işgalleri arasında devam ettiği Erzurum'un en sancılı yıllarını yaşayanların hatıralarından yola çıkılarak romanlaştırılan eser, savaşların sadece savaşanları değil, kadın, yaşlı, çocuk; sıradan insanları da derinden etkilediğini yalın bir dille anlatmıştır.