' Zamanın farkına vardığında, koca iki yıl su gibi akıp geçmişti Paris'e yerleşmesinin üstünden. Montmartre'deki evinden dışarıyı seyre daldı. Paris tüm ihtişamıyla karşısındaydı. Sonbaharda rüzgârın önünde dans ederek ağaçlardan dökülen yapraklarla caddeler kırmızıya bürünmüş, güneşin bulutların arasından çıkarak görünmeye başlamasıyla gökyüzü de kırmızının tonlarına boyanmış; Paris, yeryüzündeki en yaşanılası şehir, kıpkırmızı bir fonla sanki bir masal alemine dönüşmüştü... '

Ellerimi oksijen çadırının içine sokuyorum, işaret parmağımla okşuyorum. Elleri o kadar küçük ki... Ona değerken, inciteceğimden korkuyorum. Dünya başıma yıkılıyor. Bir annenin böyle bir anda üzüntüden ölmesi mi yoksa tam tersi çok güçlü olması mı gerekiyor? Öteki çocuklar kuş, kedi, köpek, ağaç resmi yaptı ama Aliyanın yaptığı resim beni çok şaşırttı. Bir çocuk içindeki duyguları bundan daha güzel nasıl anlatabilir? Beynim duruyor, sadece nefes alıp verdiğimi hissediyorum. Bir annenin yaşayabileceği en