Zorlu geçen süreçte yeni hayatıma alışmaya çalışsam da gurbet ve hasretlik gitgide ağırlaşıyordu. Onları zorunlu olarak bırakıp gittiğimde Eylem on altısında, Ezgi on üçündeydi daha. İki-iki buçuk yıl sonra oturum aldığımda Eylem'in yaşı çoktan on sekizi geçmişti. Ezgi annesiyle yanıma gelebildi ama Eylem İzmir'de bir başına kalmıştı. Bu nasıl bir acıydı, tarif edilemezdi. Bir yarım yanımda, diğer yarım İzmir'de. İki yarım bir türlü bir bütün olamamıştı. Benden uzakta geçen koskoca sekiz yıl bir anda onu k

On Çocuktuk Necmettin Yalçınkaya'nın okuduğum ikinci öykü kitabı. Nedense Yalçınkaya'nın öykü dilinde ilgimi çeken, daha çok onun devrimcilik yıllarına ait kurduğu, yarı eğlenceli, yarı ironik ve düşündürücü metaforik algı. Direnişlerden geçmiş, kırılmalar ve travmalar yaşamış bir zaman aralığından bahsediyorum. Haydar Karataş - Yazar Yalçınkaya'nın öyküleri; gölgesinde dinleneceğimiz bir su başı selvisi, başımız ağrıdığında atacağımız bir aspirin, aranjmanla karışık hafif bir müzik, key

Yalçınkaya, kalemini hayatın içinde gezdirmeyi sürdürüyor. Yazmaya cesaret eden, saf ve güleç bir adamın kalemi bu. Hayatın içinde ustaca mı yoksa acemice mi dolaşıyor bu kalem? Buna buradan fetva çıkaramam. Okuyun ve siz karar verin. Yalçınkayanın tarzı bize şunu fısıldıyor: Metafor kuracağım, inceliği, derinliği ve ironiyi yakalayacağım diye kendinize zulmetmeyin, içinizden geldiği gibi, ıslık çalar gibi, sayıklar gibi yazın, edebiyatın canı cehenneme(!) Muzaffer Oruçoğlu Yazar-Ressam-Şair Hayatın soğu

Necmettin Yalçınkaya, kurgusal devrimci öyküler yazıyor gibi gelebilir pek çoğunuza, ama o içinden geçtiği hayatın hikâyesini yazıyor. Bazen bir darağacı görülür, bazen bir balıkçı kız, bir de bakarsınız Çingene çadırları içinde dolanıyorsunuzdur. 78 Kuşağı devrimcilerinin en güzel yanıdır bu; bir yanları halk, bir yanları isyandır onların. Yalçınkaya, kendince kuşağının hayatına notlar düşüyor. Haydar Karataş (Edebiyatçı, Yazar) Yalçınkaya öykülerinde okuyucuyu ülke topraklarında yaşanan olaylar örgüsüyle

Annelerimiz... Onların en belirgin özelliği yalnızca kendi çocuklarını değil tüm çocukları sevmek! En zor zamanlarda kol kanat gerdiler, emek verdiler çocuklarına ve çocuklarının arkadaşlarına. Belki de kendi dışımızdaki dünyaya duyarlı olmak, kolektivizm, annelerimizden bir duyuş olarak geçti bize. Onlardan aldığımız bu duyuşa bilinç katarak dünyaya dokunmaya çalıştık. Hatta değiştirmek isteminde olacak kadar özgüvenli olduk. Çocuk değildik, ama çocuk kadar içtendik. Yürekliydik. 12 Eylül'ün en karanlık