Şair tam kapıdan çıkacakken durur ve müfettişe: "Siz Ömer Hayyam adını duydunuz mu?" diye sorar. Müfettiş tanımış olmanın verdiği mağrur bir duruşla cevap verir: "Kim duymaz Hayyam'ı?" Şair: "Hayyam zamanında İran Hükümdarı kimdi?" diye sorar. Müfettiş şaşırır. Şair konuşmasını sürdürür, "Görüyorsunuz sanatçıyı anımsadınız ama Hükümdar'ı anımsamadınız. Yıllar sonra beni dünya anımsayacak ama dönemin Adalet Bakanı'nı ve sizi kimse anımsamayacak" der ve çıkar. Bir şiir, bir yazı, bir kitap dolayısıyla bir

Derdinizi anlatacak ve hatta omuzuna başınızı koyup ağlayacak bir dostunuz mutlaka vardır. Onu bulun, derdinizi anlatın ve içinizden geliyorsa ağlayın. Bırakın o erkekler ağlamaz safsatasını. Anlatmak belki derdinize deva olmayacak, gideni de getirmeyecek ama acınızın azaldığını ve çok rahatladığınızı hissedeceksiniz. Bence deneyin ve bu, "İnsanlar ne der" takıntısını da yıkın artık. Gerçekten toplumsal bir hastalık bu.