Yolu İzmir'den geçen yazarların öyküleri... Öykü, hayatın küçük ama önemli bir bölümünü/ânını bize gösteren, dikkatimizi bir kişiye, küçük bir olaya veya her zaman önünden geçip gittiğimiz ve detaylarıyla ilgilenmediğimiz bir mekâna çeken kısa anlatı... Çocukluktan itibaren okuduğumuz yüzlerce öykü vardır, bizi bize anlatan; bizi biz yapan... Bazı öyküler de vardır ki yaşanılan yerle özdeşleşmiş, yazarının ya da okurunun bir şekilde bağlantı kurabildiği, hayatta iz bırakan bir mekândır aklımızda kalan... İ

Kimi insanlar vardır, en yakınınızdalardır ama en bilinmezsinizdir onların nezdinde. Kimileri uzaklardadır ama zaman tanımazlık vardır. En bildiğindir. İnsan kendine bile böyledir. Fazla yakın olursa kendine, çok iyi bilemeyebilir. Biraz uzaklaşırsa kendinden, o zaman en doğru, en yalın görebilir. Aynalar, yaklaştıkça tuzağa düşürür. Belli bir mesafeyi koruduğunda olduğu şekli görünür. Su fazla sızdığında iki kişi arasından, kan gövdeyi götürebilir. Hiç sızmadığında, biraz gitmesi gereken kan akacak yer

Gelecek bir gölgeyse eğer senin nezdinde Emin ol, yaşanmışları bırakmaya değer kapı eşiklerinde. Ömrümün henüz geldiğim çeyrek asrında, ruhumla beynimin, parmaklarımla kalemim arasında, kendi kendine birleşen harflerin çeşitli yaş dönümlerimde oluşturduğu duygular ve düşünceler... Bu şiirler, benim tavan arasındakiler Kimi benimle, kimi seninle, bizimle, bizsizlikle, sensizlikle, hayatla, ötesiyle, yaşantıyla, yaşanamayanla, aşkla, meşkle... Kimi çocukça, kimi genç kızca, kadınca, erkekçe... Benden biz