“Kimi iyi sanıyordu beni, kimi kötü. Kimi kanatlı diyordu, kimi kanatsız. Kimi sinsi diyordu, kimi sözlerin yakıyor. Buluştukları tek ortak nokta üç yüzlü olmamdı. Hâlâ bu konudan vazgeçmiyorlardı. Başımıza onca şey gelmiş, aman, diyorlardı, Melek ne de benziyor hepsine. Ama kararlıydım. Artık duymayacaktım. Önüme bakacaktım. Önemli vazifelerim vardı. Zaman kaçtı. Hiçbiri geçmez oldu sert kabuğumdan artık. Gittikçe büyüdüm. Odalara sığamadım. Evi yıkacak olunca da kovuldum. Sırtlandım incilerimi. Yı