William Maraş sokaklarında koşarken; arkasına takılıp kendini kovalayan köpekleri bile fark etmiyordu. Öfkesinden hem ağlıyor, hem de duyduklarına isyan ediyordu. Nice sonra şehrin tenha bir yerine geldi, kendini bir ağacın altına atarak; ellerini gökyüzüne kaldırdı: "Ey yüceler yücesi Rabbim! Kulun Âdem'den bu yana işlediğimiz günahlarımızdan dolayı bizleri affet! Lütfen Biz asi kullarını bağışla artık!.. Rabbim; bilinmekliğini dilediğin için yarattığın kulların; kendi bilinmeklikleri için işlemedik gü