Uzun yolculuklar hem yolla, hem hayatla olan ilişkimizi değiştirir kimi zaman. Edebiyatın içinde yaptığımız yolculuklar da biraz böyle değil midir aslında? Yazarken ve okurken sözcüklerle çıktığımız bu yolculuğu somut bir hale dönüştürelim, gerçek bir yolculukla birleştirelim istedik. Sanırım daha çok bunun içindi Kars'a trenle gitme isteğimiz. Bu düşünceyi kolektif bir çalışmaya dönüştürdük yazar dostlarımızla. Yazdıklarımız okurumuzla buluştuğunda nasıl ki çoğalıyorsak, birlikte yazarak da çoğalabiliriz

Avcısını Taşıyan Ceylan, Erkan Aslan'ın ilk kitabı. Bir çocuğun iç dünyasından anlatılan öyküler yerel söyleyişlerle de canlandırılıyor, kurguda bir gerçekçilik sağlıyor. Anne, baba, dede, nine, doğa yer buluyor kendine. Ayrıntılı bir anlatıma sahip olsa da okurun ayrıntılarda kaybolmasına izin vermeyen bir kurgu söz konusu. Genç öykücülüğümüzde kendine ait bir üslupla kendi rengini okurlarına gösteren Erkan Aslan, yeni ile geleneksel olanı bir araya getirerek özgün bir eser veriyor.

Derin kültürümüze doğru bir yolculuk. Evimiz o zamanlar kocaman bir yokluktu. Neresinden bakılırsa bakılsın yok. Bu yokluk da koca bir yüktü annemin sırtında. Annem de sırtında bu yükle evi dört döner, nereye ayak bassa orası da biraz yok olurdu. Her bir yanı uçurumlarla çevriliydi bu yokluğun. Annem ki ne zaman bu uçurumlara düşse, bir zeytin dalına tutunurdu. Erkan Aslan'ın bu ilk kitabı, genç öykücülüğümüzde yeni ile geleneksel olan arasında özgün bir sesi müjdeliyor. Avcısını Taşıyan Ceylan'da yer ala