Hegel’den Nietzsche’ye 19. yüzyıl felsefe ve düşünce tarihi üzerine yazılmış en önemli eserlerden biridir. Löwith bu klasiğinde Hegel ve Nietzsche’yi 19. yüzyıl Alman düşüncesinin tarihinin iki ucu olarak konumlandırıyor. Hegel ve Nietzsche yüzyılın tarihinin başı ve sonudur, ama düşüncenin kendisi söz konusu olduğunda baş ile son adeta yer değiştirir. Karşıtlıkların evrensel uzlaşmasını temellendirmeye dönük rasyonalist çerçevenin mimarı Hegel’den, modernliğin hiçliğine karşı yeni bir başlangıcın peşinde,

On sekizinci yüzyılda akla ve ilerlemeye olan inancın tedrici çözülmesiyle, tarih felsefesi hemen hemen evsiz kalmıştır. Terim, önceden kullanıldığından daha yaygın bir biçimde hâlâ kullanılıyor, ama içeriği öyle seyreltilmiştir ki tarihle alakalı herhangi bir düşünce kendisini bir felsefe olarak adlandırabilir. "Felsefe" etiketi, ki bugünlerde çok ucuz bir kullanıma sahiptir (yaşam "felsefesi", iş "felsefesi", ve hatta kamp "felsefesi"); spesifik bir felsefeye değil de, sadece kamusal ve özel fikirlere işa