Hiçbir şey olması gerektiği gibi değil artık. Ne dağ ne çocuk, ne kum ne karınca. Herkesin gördüğü ama kimsenin şaşırmadığı bir değişim bu. Hızla kanıksanan, hatta zaman zaman alkış tuttuğumuz; tuhaf, yanlış, zehirli bir değişim. Aynı kalan, insanın bir kısa soluk verişi, kavgası, gürültüsü, teması. Hepsinin üstünde aynı kalmanın tedirginliği, bağırmayan, usul usul, yalın bir telaş.M. Özgür Mutlu, Dönme Dolap Düşleri ile başta öykü diline, sonra da atmosfere ve karaktere inandığını bir kez daha gö

Pas tutmuş bir çocuk parkı, yarım kalmış bir duvar yazısı ardında nasıl bir gerçekliksaklar? Bir uzvun hikâyesi, Türkiye toplumsal tarihine ışık tutabilir mi? Bir sırrıtaşımanın omuzlara bindirdiği yük, bir kaplumbağanın çatlak kabuğundan nasılsızar? Dünyanın Çivisi, okuru gerçekle hayalgücünün karışıp birbiriyle bütünleştiğibüyülü bir yolculuğa davet ederken hayali bariyerlerle beton duvarların, iradeninkısıtlarıyla somut engellerin, hayali kahramanlarla sıradan insanların, dünyanınmührüyle şehrin çöpünün