Aşırı derece güçlenmiş arzuları insani sınır tanımayan, yavaş yavaş gerçeklik algısını yitiren birer makineye dönüşmüşlerdi. Onlar başkalarıyla kendilerini kıyaslayan zavallı varlıklar gibi davranıyorlardı. Memnuniyetleri için konulmuş herhangi bir kural yoktu. En çok neye özeniyorlarsa mutluluğun orada arıyorlardı. Aldıkları zevki tetikleyen hassasiyetlerin değişmemesine dikkat ederek hislerini aynı doğrultuda hareket ettiriyorlardı. Mutluluğun bunlarla sınırlı olduklarına inanıyorlardı Mutluyum diyorlar