Kırk birinci mevsimi ömrümün. Acılarıma da sevinçlerim kadar, yanlışlarıma da doğrularım kadar şükretmesini öğrenecek kadar büyüdüm. İntikam hiçbir zaman düşmedi benim payıma, hiç kirletmedim yüreğimi o kara duyguyla... Biliyorum bir mukaddes yazgı herkesi sınar yaşattığıyla. Varsa ödemem gereken bedel, mutlak ödetmiştir düşeni payıma... Bir huzur iklimindeyim. Ömrümün kırk birinci mevsimindeyim... İçimde sevdiğim yüzler gülümsüyor bana... Kendimle bir hasbıhal bu... Kırk birim... Kırk bir yıllık yüreğim

Aşk sözcüklere ihtiyaç duymuyordu. Aşk umulmayan bir anda geliyor, sizi elinizden tutuyor, kendinizden bile uzağa götürüyordu. Belki kendimizden uzağa kaçmak isteği, belki kendimizi bir de uzakta aramak arzusu, kendi derinlerimizde ne olduğuna bakmak için, başka birinin derinlerine dalıp kaybolma duygusu. İlkçağlardan bu yana kim bulabilmişti ki aşkın tarifini. Aşkın tarifini yapabilir miydi biri?... Aşk kendine ait bir zamanda çıkıp gelirdi, hayatın zamanına uyma kaygısı taşımazdı. Geldikten sonra, ha