(IV. Turgut Uyar Şiir Ödülleri Üçüncüsü) Umut Göksalın şiirleri beni savurup duruyor ve şaşırıp kalıyorum alışılmadık imgeleri okudukça. Ne gözyaşı damlasına sığıyor ne de günbatımında yanıp kavruluyor şiirleri. Üstüne gazete örtülen ölüler okumayı en iyi bilirmiş dizesi nasıl söylenir? İşte hayatta süzülen, ruj fotokopisinden dağılan can alıcı bir dize daha: şiirin evidir saçlarla örülü bir kız kulağı. Hep elimin altında bulunduracağım bir kitap kazandırdı bana Umut Göksal, teşekkürler. Gültekin Emre

Kalp, evdir. Tüm fırtınalı duyguların yaşandığı, Yağmurun, güneşin tadının bulunduğu, Ufalanmaya yüz tutmuş. Kalp, evdir. Her odasında bir insan, Her insanda bir anı, Her anıda bir bırakılmışlık. Kalp, evdir. Anıları ısıtmak için bazen kendi canını yakarsın, Başka bir yaşamışlığa kıyarsın. Gözyaşları kapının girişinde seni bekler. Kalp, evdir. Bazen bir şiiri yakıştırırsın, Bazen de korkaklığını. Her deprem biraz eksilmek. Her kalp kendi evinin enkazını bir şiirde taşır.