On yedinci yüzyıl Osmanlı şiirinin özge üsluplu şairi Nef'î (1572 ? - 1635), Dîvân'ları (Türkçe, Farsça), Sihâm-ı Kazâ'sı ve Tuhfetü'l-Uşşâk'ı ile bilinir. Nef'î'nin Türk edebiyatında kaside şairi olarak tanınıp sivrilmesi konusunda bütün kaynaklar birleşir. Nef'î'ye ilişkin monografiler, incelemeler, edebiyat tarihleri ve tezkireler onun özgün bir ses şairi olduğunu özellikle vurgularlar. Ebüzziya'nın bu monografisinde de Nef'î'nin Osmanlı şiirine getirdiği yeni ses ve taze söylem, kaside ve gazellerindeki

Nümune-i Edebiyyat-ı Osmaniyye Türk edebiyatının ilk düzyazı antolojisi kabul edilir. Türk edebiyatında seçkin Osmanlı inşa (estetik nesir) örneklerini derleyen Letâif-i İnşâ (1866), Nevâdirü'z-Zurefâ gibi düzyazı antolojileri yayımlanmış olmasına rağmen Nümûne-i Edebiyyât-ı Osmâniyye sözü edilen eserlerden hem yöntem hem de yazı seçkileri bakımından oldukça farklıdır. Yayımlandığı zaman Batı'nın Türkoloji dünyasında da ilgiyle karşılanmış ve değerlendirilmiş olan bu eserin hazırlanıp yayımlanmasında Namık

Osmanlı toplumunun değişiminde ve Batıya yönelişinde Tanzimat döneminin ve tiyatrosunun önemli rol oynadığı bilinen bir gerçektir. Nitekim birçok alan ve tür gibi Batılı anlamdaki Türk tiyatrosunun ilk örnekleri de bu dönemden itibaren görülmeye başlar. Bu dönemin ilk mensur dramlarından biri de Ebüzziya Tevfik'in Ecel-i Kazâ adlı eseridir. Eser, yazarın hem ilk kitabı, hem de ilk ve tek telif tiyatrosudur. Yayımlandığı yıldan (1872) itibaren yankı uyandırdığı anlaşılan Ecel-i Kazâ, eldeki verilere göre g