Karnın da tok, otobüs de beşik gibi... Uyu artık diyor kadın. Çocuk Mikail'in bulutları olmasa da annem var benim diye düşünüyor. Başını annesinin göğsüne dayıyor. Mika'nın fularından uçuşan çiçeklerden mi, Mikail'in boyadığı çimenlerden mi bilemiyor, buram buram bir koku... Çok güzelsin annecim sen, diyor. Herşey çok güzel.

Okuma eylemi haddizatında önyargıyla başlayan bir eylemdir. Geçmiş okumalarımızın ve bunların yol açtığı nice çağrışımların ışığında bir metni adeta okurken yeniden kurarız. Bu bağlamda eğer bir eser bizi kendi biricikliğine inandırmış ise geçmiş okumalarımızın çağrışımları bir lezzete dönüşecek ve elimizdeki metin okudukça çoğalacaktır.

Eğildiğimde Kadife Durağı'nı görüyorum. Gözlerine muzip kuşlar birikiyor. Göz ediyorsun bana yarı karanlıkta. Gözlerinin ışıltısını bütün siyahlar içinde seçiyorum. Belki gömlek cebinde, kağıtlar arasında ve tam da kalbinin üstünde atıp duruyorum. Ve öyle gürültücü bir kalbin var ki sabahlara dek uyuyamıyorum.

Mihriban İnan Karatepenin öykülerinde estetik düzeyle, öyküleme düzeyi eşitlenir; tema, kişiler, diyaloglar, üslup estetik olanı görünür kılma ve estetik çaba tahkiyeyi seçkinleştirme esasıyla tümlenirler. Bu nedenle tekinsiz olan yer bulamaz onun öykülerinde; gizemlere, sürprizlere kapalıdır, aksine açıklık ve matematiksel bir işleyiş söz konusudur. Plastik bir gerçeklik içinde ve modern bir kanalda akar Karatepenin öyküleri; ilk bakışta güzel olanı görmek ve metne nüfuz ettikçe bu görüşünü edebi hazza dön

Sesi ta yüreğinde gelmiyor. Sözcükler ağız boşluğunda hatta dudaklarıyla dişleri arasında çarçabuk yapılıyor, birbirine bağlı minik zincir halkaları gbi şangır şungur boşanıyor. Ne söylediği anlaşılıyor ne de söylediğinde bir mânâ var... Hep üst perdeden konuşması da cabası... Bir şey diyecek olsam konuşmaya konuşmaya sesim çıkmaz olmuş. Yağmurda kalmış yavru kediler gibi miyavlıyorum konuşmak yerine. Adam yerine koymuyor bu yüzden beni. Çok konuşuyor çok...